Change your life, take it all: Rozdział 20

Rozdział 20

Życie jest małą ściemniarą,
francą, wróblicą, cwaniarą.
Plącze nam nogi i mówi idź !

Może nigdy si obudzić.Mój brat on.Mogę nigdy nie usłyszeć jego głosu, mogę nie mieć już nikogo!Dlaczego?Dlaczego?Najpierw rodzice teraz Nathan.Nie stop Caroline nie możesz mieć takiego podejścia, trzeba mieć wiarę.Wierzyć, jest trudno ale ważne jest by nigdy nie poddać się nie poddać i wierzyć że wszystko będzie dobrze.Bez wiary to jak bez serca.Rozalia, nie było jej najłatwiej.Siedziała smutna.Doktor w rozmowie starał się jeszcze wbić nam do głowy że nic nie jest pewne.Ale jeśli usłyszy się tyle złych wieści na raz mózg nie przyjmuje już innych.

-Rozalia, pojedź do domu,Harry cię zawiezie, odpoczniesz, prześpisz się.Jesteś tu już 2 doby musisz odpocząć.Nathan jest w dobrych rękach-powiedziałam

-Nie wiem-powiedziała, widać było po niej że jest zmęczona miała podpuchnięte czerwone oczy

-Chodź Rozalia-powiedział Harry obją ją i poszli.

Kiedy zostałam sama dopiero wtedy zorientowałam się jak bardzo nienawidzę szpitali.Smutek, płacz, żal tych ludzi którzy stracili kogoś bliskiego.Cierpienie, ból ludzi którzy leżą na szpitalnych łożach.Ta atmosfera, okropna przytłaczająca.Brry.. otrząsnęłam się.Mam okropne wspomnienia ze szpitalem.

Tato zmarł na miejscu a mama została przewieziona do szpitala.Razem z Nathanem i ciotką Anastazją siedzieliśmy w poczekalni, pamiętam jak płakaliśmy.Nawet Nathan który za wszelką cene starał się opanować i pokazać że jest ze mną.

-Niestety, bardzo mi przykro ale pani Colins nie żyje-powiedział starszy doktor i odszedł.Wybuchłam niepochamowanym płaczem.Do tego 2 tygodnie później zmarła moja ciotka Anastazja na zawał chociaż miała dopiero 49 lat.Schowałam twarz w dłonie po policzku spływało stado łez.Dlaczego tak dużo ludzi ode mnie odchodzi?Dlaczego ludzie których kocham muszą cierpieć?Miałam gdzieś że pewnie wyglądam jak potwór z rozmazanym na całej twarzy makijażem.Ryczałam, głupie wspomnienia, głupie życie!Niesprawiedliwe głupie życie!

-Kochanie..-usłyszałam ten słodki głosik-Kochana Caroline-podszedł do mnie Louis który mnie przytulił

-Lou co ty tu robisz?-zapytałam zapłakana

-Nie zapominaj że Nathan to mój przyjaciel.A do tego mamy najważniejszą na świecie umowę między sobą-powiedział -Przy okazji przywiozłem ci rzeczy co z nim?

-Louis-szepnęłam-Nie najlepiej jest w śpiączce nie wiadomo kiedy się wybudzi

-Spokojnie jest silny-powiedział-Ma dla kogo żyć jesteś ty, Rozalia dziecko w drodze

-Co?Jakie dziecko-zdziwiłam się

-Rozalia jest w pierwszym miesiącu ciąży, pewnie nie powiedziała ci przez to wszystko-powiedział.A ja dalej byłam w niego wtulona.

Ma dla kogo żyć!I ma żyć!I będzie żyć.Jestem tego pewna.I nawet towarzyszy mi uczucie którego przez długi czas nie miałam.To cudowne i ważne uczucie bez którego człowiekowi trudno żyć.A tym uczuciem jest nadzieja.A nadzieja umiera ostatnia.
****************Oczami Rozali**********************
Szpital.Sala w której leży Nathan.Nagłe pikanie respiratora oznaczające zaprzestanie działaniu serca.Pośpiech pielęgniarek.Lekarz który zaczyna robić amputacje serca.Po chwili przechodzą na elektrowstrząsy.Ja patrząca na to przerażona.Nie wiem ile czasu minęło ale przestali.Nie żyje.Podchodzi do mnie doktor i kiwa tylko smutno głową.Odchodzi.To nie może być prawda.Ciemność, smutek, rozpacz.Osoba którą kocham nad życie nie żyje.Zalewa mnie okropna ciemność.
*******************************************************
Witajcie!Przepraszam że rozdział pojawia się dopiero dzisiaj.Nawet nie chcę mi się tłumaczyć.Po prostu miałam doła :|Przepraszam że rozdział jest taki krótki.Nie będę was gnębić tym co się wydarzyło.Tylko tak 4 komentarze i rozdział we Wtorek. :|\\\\\\
Kocham was :*
Szczypiorek:/(